Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/66

bratu Diego, po czym odwrócił się i wolno, cokolwiek pochylony w ramionach, odszedł w głąb dziedzińca.

 Wczesnym rankiem, prawie o świcie, fray Diego odebrał z rąk klasztornego służki posiłek przeznaczony dla czcigodnego ojca i osobiście zaniósł go do celi.
 Padre Torquemada leżał na wąskim łożu, w głębi celi. Nie spał, oczy miał otwarte. Fray Diego postawił na stole cynowy talerz z chlebem i serem, obok kubek oraz dwa dzbany, jeden z wodą, drugi napełniony winem.
 — Przyniosłem wam posiłek, czcigodny ojcze — powiedział półgłosem.
 Po czym, sądząc, że czcigodny ojciec pragnie zostać sam, chciał się wycofać po cichu z celi. Wtedy tamten powiedział:
 — Zostań!
 Fray Diego pochylił głowę.
 — Tak, ojcze.
 — Przybliż się.
 Uczynił to.
 — Co mówią?
 — Kto, ojcze?
 — Ludzie.
 — Przyjeżdżał marszałek dworu Ich Królewskich Mości...
 Torquemada niecierpliwie poruszył ręką.
 — Nie o to pytam. Co ludzie mówią? Moi domownicy, bracia.
 — Wykonują twoje rozkazy, ojcze.
 Torquemada podniósł się i oparł na łokciu. Twarz miał bardzo zmęczoną, szarą, jak po nie przespanej