Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/67

nocy, lecz w spojrzeniu jego ciemnych, głęboko osadzonych oczu czuwało napięte skupienie.
 — Tylko tyle?
 — Ojcze wielebny — powiedział fray Diego odnajdując jasność swego młodzieńczego głosu — osobiście sprawdzałem, aby wszystkie twoje rozkazy zostały wykonane. Starałem się być wszędzie.
 — Nikt z moich domowników, żaden z tutejszych braci nie wypowiadał niewłaściwych uwag?
 — Ojcze czcigodny, stale przebywałem nie opodal czuwających, często nawet przez nich nie zauważony, nie słyszałem jednak, aby z czyichkolwiek ust padły słowa niegodne chrześcijanina.
 — Buntownicze zamysły — powiedział Torquemada w taki sposób, jakby pomyślał na głos — nie zawsze potrzebują słów.
 Fray Diego zawahał się, po czym śmiało spojrzał Wielkiemu Inkwizytorowi w oczy.
 — Widzę, że masz mi coś więcej do zakomunikowania — rzekł Torquemada.
 — Tak, ojcze.
 — Mów zatem.
 — Wybacz, ojcze, może się mylę. Istotnie nie słyszałem słów zasługujących na potępienie, przemilczałbym jednak zbyt wiele, gdybym nie wyznał, iż według mego rozeznania istnieje, niestety, w twoim otoczeniu człowiek, który budzi we mnie niepokój.
 Torquemada milczał, lecz fray Diego bez zmieszania wytrzymał jego spojrzenie.
 — Czy wiesz, mój synu — powiedział wreszcie czcigodny ojciec — iż czujność wymaga, aby każde oskarżenie zostało sprawdzone?
 — Wiem, ojcze.
 — Żadne nie może być zlekceważone i ktokolwiek