Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/68

kieruje przeciw drugiemu człowiekowi choćby cień zarzutu, musi sobie zdawać sprawę, iż jeszcze winy nie udowadniając stwarza przecież prawdopodobieństwo jej istnienia.
 — Wiem o tym, ojcze.
 — Przemyślałeś swoje oskarżenie?
 — Tak, ojcze, przemyślałem je bardzo dokładnie.
 — A zatem?
 — Myślę o kapitanie twoich domowników, ojcze.
 Torquemada nie wydawał się zdziwiony, pobłażliwie się tylko uśmiechnął.
 — Wysoko sięgasz oskarżeniem, mój synu. Pan de Sigura cieszy się sławą nieskazitelnego chrześcijanina i rycerza.
 — Wiem, ojcze. Wydaje mi się wszakże, że jest równocześnie człowiekiem nadto zamykającym się w swych myślach.
 — I to wszystko, co masz mu do zarzucenia?
 Fray Diego milczał. Wówczas Torquemada wstał i położył dłoń na jego ramieniu.
 — Człowiek jest istotą myślącą, mój synu.
 — Tak, ojcze. Toteż nie czynię panu don Carlosowi zarzutu, że myśli, natomiast zaufaniem lękałbym się go obdarzać.
 — Jednak?
 — Sprawia wrażenie, jakby swoje myśli chciał tylko dla siebie zachować.
 „Boże — pomyślał równocześnie — znasz moje intencje, wiesz, że to, co czynię, nie czynię z urażonej miłości własnej.“
 — Czym cię obraził pan de Sigura? — spytał Torquemada.
 Rumieniec pociemnił twarz Diega.
 — Czym mnie obraził, ojcze? O, ojcze, nawet oka-