Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/70

pomiędzy murami Santa Maria la Antigua, trwała cisza.
 Padre Torquemada stał przy oknie zamyślony, na koniec odwrócił się i podszedł do stołu. Nie sięgnął jednak po jedzenie. Podniósł dłoń, aby uczynić nad stołem znak krzyża, po czym wyciągnął spod habitu szkaplerz, otworzył go i to, co w nim było, wsypał do dzbanka z winem.
 Gdy niebawem pan de Sigura, poprzedzony przez brata Diega, wszedł do celi — czcigodny ojciec klęczał przy łóżku pogrążony w modlitwie. Stary rycerz przeżegnał się krótkim, żołnierskim ruchem i usunąwszy się pod ścianę czekał w milczeniu, aż Wielki Inkwizytor skończy modły. Po chwili padre Torquemada podniósł się. Fray Diego, bardzo blady, skierował ku niemu pytające spojrzenie.
 — Zostań — powiedział czcigodny ojciec.
 Po czym zwrócił się do pana don Carlosa.
 — Pokój z tobą, szlachetny kapitanie.
 Ten z szacunkiem skłonił głowę.
 — I z tobą, czcigodny ojcze. Brat Diego powiedział, że chcieliście mnie widzieć. Czy macie dla mnie jakieś rozkazy?
 — Żadnych. Raczej twojego doświadczenia i rady potrzebuję.
 Bliżej okna przysunął ciężki fotel i tak usiadł, żeby twarz mieć w świetle.
 — Rozmyślałem ostatnio nad wieloma sprawami — zaczął cicho, w skupionym zamyśleniu, jakby mówił do samego siebie. — Myślałem również i o tym, co powiedzieliście mi przed kilkoma dniami, jeszcze w Saragossie.
 Pooraną ciemnymi bruzdami twarz pana de Sigura rozjaśnił blask prawie młodzieńczej żarliwości.