Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/75

poznać i zrozumieć, jest tylko drobną cząstką pełnej prawdy.
 — Jej się tak lękasz?
 — Za wysoko chcesz mnie, ojcze, poprowadzić.
 — Prawdy o naturze ludzkiej lękasz się?
 — Ojcze mój!
 — Istotnie strach przed tą prawdą tobą kieruje? Obawa przed pełnym ogarnięciem i zrozumieniem ludzkich występków?
 Fray Diego podniósł udręczoną twarz.
 — Masz słuszność, ojcze. Mojej nienawiści i mojej pogardy przede wszystkim się boję.
 — Nieprawda!
 — Tak, mój ojcze.
 — Kłamiesz albo tchórzliwie chcesz oszukać samego siebie. Nie, nie pogardy i nienawiści się boisz, lecz miłości.
 — Miłości?
 — Czymże jest pogarda i nienawiść zła? Czyż nie są obie zbrojnymi ramionami miłości dobra?
 — Ojcze mój, przecież nie źródło, lecz rzeka, która czerpie z niego swoje siły, bywa straszna i groźna.
 — Znów się mylisz. I jak naiwnie! Rzeki istotnie bywają groźne i wiele mogą wyrządzić spustoszeń, jednak nie dzięki swym źródłom, lecz dlatego, że ich wody zasilane są przez deszcze oraz topniejące w górach śniegi.
 — A myślom i uczuciom płynącym z miłości, ojcze, czyż także nie zagraża wtargnięcie rzeczy obcych jej naturze? Jakąż mogę mieć pewność, iż powodowany umiłowaniem dobra obronię się przed postępkami, które są jemu przeciwne? Czyż potrafię przewidzieć, dokąd mnie mogą zaprowadzić nienawiść i pogarda?