Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/80

 — Pij — powtórzył kapitan.
 Lorenzo zawahał się, usłuchał jednak. Don Rodrigo przyglądał się mu z pochmurną niechęcią.
 — Dość — powiedział nagle — upijesz się.
 Lorenzo, gwałtownym ruchem odstawiwszy dzban, poderwał się z ławy.
 — Dlaczego mnie dręczysz, Rodrigo?
 W jego wysokim, łamiącym się głosie zabrzmiały gniew i żal. Don Rodrigo pogardliwie się uśmiechnął.
 — Siadaj.
 — Co ja ci zrobiłem, Rodrigo? Kochałem cię jak brata.
 — Zostaw te dzieciństwa. Usiądź, chcę z tobą poważnie porozmawiać. Podnieś głowę.
 — Pozwól mi odejść — szepnął Lorenzo.
 — Nie teraz.
 Sięgnął po wino i wypił je do dna.
 — Posłuchaj, Lorenzo, pomimo młodego wieku spotyka cię szczególnie zaszczytne wyróżnienie, mam nadzieję, że potrafisz je ocenić. Od dzisiaj będziesz każdego dnia osobiście sprawdzał wszystkie posiłki czcigodnego ojca. To jest polecenie jego i moje.
 Przez chwilę była cisza.
 — Rozumiesz, Lorenzo, o co chodzi? Pierwszym, który dzisiaj rano podjął tę próbę, był tamten człowiek.
 — Rodrigo, powiedz...
 — Żadnych pytań, Lorenzo!
 Odepchnął ramieniem stół i ciężko się podniósł. Jego smagła, pochmurna twarz była nabrzmiała, oczy miał zmącone i nabiegłe krwią.
 — Lorenzo, świat jest gnojowiskiem, pojmujesz to? Nie, ty nic jeszcze nie przeżyłeś, nic nie wiesz. Gdziekolwiek się obrócisz, zobaczysz zbrodnię, zdradę, co