Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/83

kojnie pan de Castro — nie jestem upoważniony do roztrząsania decyzji czcigodnego ojca.
 Padre Galvez szybkim spojrzeniem obrzucił postać młodego rycerza.
 — Jesteście, panie?
 — Kapitanem domowników Wielkiego Inkwizytora — rzekł pan de Castro.
 Po czym wskazując na stojącego nie opodal dodał:
 — Zaś tu obecny brat Diego jest osobistym sekretarzem czcigodnego ojca.
 Padre Galvez, powłócząc przykrótką nogą, podszedł do Diega.
 — Winszuję, mój synu. Musisz posiadać szczególne cnoty i zdolności, skoro tak młodego postawił cię czcigodny ojciec blisko swojej osoby.
 Fray Diego skłonił głowę.
 — Czcigodny ojciec kazał was pozdrowić oraz przekazać wam swoje błogosławieństwo. Równocześnie czcigodny ojciec wyraził ubolewanie, iż z racji swoich obowiązków musicie, i to nie zwlekając, zająć się pewną sprawą nad wyraz ciężką i bolesną.
 Padre Galvez słuchał nieuważnie, spoglądając w bok i gniewnie marszcząc ciemne, krzaczaste brwi. Nagle się wyprostował.
 — Siądźmy zatem — powiedział tonem nie przywykłym do sprzeciwu.
 Pierwszy swym porywczym, kulejącym krokiem skierował się w stronę stołu stojącego w głębi refektarza i usiadłszy czekał, aż wszyscy zajmą miejsca.
 — Słucham — powiedział.
 Fray Diego, który skromnie zajął odległe miejsce, wstał i zwięźle, głosem prawie monotonnym, opowiedział, co zaszło. Skończywszy usiadł i dłonie wsunął w rękawy habitu.