Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 1.djvu/37

 — Niestety z klepaniem zwykle tak bywa, panie prezesie.

 Halina Ferens-Czaplicka i Adam Nagórski.
 — Jestem.
 — Nie gniewaj się...
 — Ależ skąd! przeciwnie, jestem ci wdzięczny, marzyłem, żeby skończyć tamtą rozmowę.
 — Polityka, jak zawsze u was?
 — Gorzej, wspomnienia.
 — Przykre?
 — Głupie.
 — Więc przykre.
 — Prawdziwe. Jak się bawisz?
 — Wiesz, przed przyjazdem tutaj byłam u mamy pożegnać się.
 — Dawno nie byłem u twojej mamy, nie jestem dobrym bratem. Jak się czuje?
 — Fizycznie chyba nieźle. Ale odniosłam wrażenie, że ona w ogóle nie pragnie ludzi widywać, nawet najbliższych.
 — Myślisz?
 — Nie wiem, może się mylę, tyle lat się nie widziałyśmy. Przyniosłam jej adapter i kilka moich najlepszych nagrań, leżały tam, gdzie je położyłam, adapter też nienaruszony. A kiedyś, pamiętam, bardzo lubiła muzykę. I mój śpiew też lubiła. Jedyny człowiek, o którym mówi z ożywieniem, to profesor Wnuk.
 — To zrozumiałe, Halinko. Ostatecznie Wnuk, żeby zebrać i wydać twórczość Krzysztofa poświęcił wszystkie swoje najlepsze umiejętności, nawet coś więcej, bo serce, a serce uczonego, wiesz, co to jest serce profesora?
 — Ja to rozumiem, kochany, ale trochę było mi przykro. Dla mamy czas się zatrzymał ze śmiercią Krzysia. Dla niej Krzyś jest wciąż młodziutkim chłopcem.
 — Dziwisz się? Pamiętasz, kiedy spotkaliśmy się w Rzymie w czterdziestym ósmym roku, opowiadałem ci dużo o Krzysztofie i jak bardzo go w czasie okupacji pokochałem.
 — Pamiętam.
 — Myślę, że on dla mnie też miał wiele najlepszych uczuć. Chyba też mnie po swojemu kochał. I popatrz, nigdy nie byłem na Powązkach na jego grobie. I żadnego wspomnienia nie napisałem i nie napiszę.
 — Czemu to mówisz?
 — Powiedziałaś, że dla twojej mamy pozostał chłopcem.
 — Ja też nie mogę sobie wyobrazić, że gdyby Krzyś żył, miałby teraz prawie pięćdziesiąt lat.
 — A widzisz! O której masz samolot?
 — Wcześnie, ósma z minutami.
 — Szkoda, że cię tu mieliśmy tak mało.
 — Muszę, we wtorek śpiewam w Hamburgu.
 — A potem?
 — Oslo i Helsinki.
 — I dalej?
 — Na razie nie ma dalej. Nie wiem, może się zabiorę do pisania pamiętników.
 — Już ci to mówiłem parę razy, Halinko, ale wczoraj wieczorem naprawdę śpiewałaś cudownie. Chyba jeszcze lepiej, a może po prostu bardziej wzruszająco niż kiedy cię słyszałem w Rzymie. Nigdy nie zapomnę twoich Pieśni Wędrowca, zwłaszcza tej czwartej o niebieskich oczach.

 — — — — — — po wtorkowym recitalu 15 kwietnia, w piątek dru-