Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 1.djvu/65

knienie skojarzył się raczej z dramatycznym majestatem lady Mackbeth, wchodzącej po schodach zamkowej baszty.
 A osamotnieni: mężczyzna i chłopiec?
 — Zepsuła zabawę — zmartwi się Keller.
 Marek Kuran podniesie się z klęczek i starannie strzepnie ze spodni kurz.
 — Solistka! — powie z akcentem litościwej pogardy — twoja żona, Konrad, interesuje się tylko sobą, a mnie to nie interesuje.
 — Ja też się tylko sobą interesuję.
 — Tobie wolno, bo ty jesteś wielki skurwysyn. Pochwal się, że jesteś.
 — Przeważnie.
 — Zawsze!
 — Jeśli ci na tym zależy.
 — Nie mendź, mnie na niczym nie zależy, ja bym się najchętniej położył jak dolina i spał.
 — A góry?
 — Mogą mnie pierdolić. Albo ja góry, mnie wszystko jedno. Bo ja Konrad, skurwysynie, jestem krótkowidz, rozumiesz?
 — Ty?
 — Podwójny, również na umyśle, tylko na ten drugi defekt nie mogę sobie, kurwa, dobrać szkieł, rozumiesz!
 — Domyślam się.
 — Łżesz, Konrad, gówno się domyślasz. Skurwysyn jesteś, ale mnie nie przyłapiesz, bo ja jestem skurwysyn większy. Cześć!
 I pewnie się moment zawaha, czy na tym wyprawy w świat dojrzałości nie zakończyć i nie wrócić do baru, jednak ciekawość rozlicznych możliwości oczekujących go na salonach chyba mu każe ku tamtym sferom podążyć, co też i uczyni, z pewną wszakże ociężałością wchodząc po schodach, nawet nieco przygarbiony, więc też jego kolejne zniknienie nie będzie miało nic z wniebowstąpienia, co Keller ze swego punktu obserwacyjnego z pewnością odnotuje, lecz bez komentarzy, bo według wszelkiego prawdopodobieństwa prawie natychmiast powinien się zjawić Ksawery Panek i wówczas pomiędzy szwagrami taki się wywiąże dialog:
 — Widziałeś Marka?
 — Jak najbardziej.
 — Dawno?
 — Właśnie odfrunął.
 — Na górę?
 — Dokładnie.
 — Bardzo pijany?
 — Niee, nie robił wrażenia. Może leciutko.
 — A co mówił?
 — Był bardzo miły.
 — Oczywiście! jak chce, potrafi być miły i dobrze wychowany.
 — Ba! któż z nas zawsze chce być miły i dobrze wychowany?
 — Boję się, że narozrabia.
 A ponieważ szwagier nie znajdzie dość szybko kojącego pocieszenia, Ksawery Panek wyjmie z kieszonki smokinga białą chusteczkę i przetrze zwilgotniałe czoło.
 — O Boże! Żeby się to już wszystko skończyło.
 Wszystko co? Weselne przyjęcie, niewolnicza miłość, rzeczywistość polska? Lecz Konrad Keller nie należy do tych, którzy lubią dotykać ran. Zamilczy więc dyskretnie.
 A Ksawery:
 — Idziesz na górę?
 — Byliśmy z Moniką podziękować mistrzowi Kubickiemu, dużego