Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/120

 — To przez ciebie, bo coś sobie pomyślałem.
 I do Nagórskiego:
 — Wiesz, widziałem Ping Ponga.
 Nagórski obojętnie:
 — Kogo?
 — Ping Ponga.
 — Kto to jest? Ona czy on?
 — Kazała ci się kłaniać.
 Nagórski wzrusza ramionami.
 — Nie znam.
 — Nie znasz? Prawda! Zapomniałem, że dla niektórych frajerów ona się nazywa Nike, ale dla Szuflady i Sezama i całej ferajny oblatuje jako Ping Pong, piłeczka, rozumiesz?
 — Zabawne — mówi Nagórski, cofając się nieco do tyłu, aby skryć w cieniu bladość twarzy.
 A ponieważ znakomity pisarz nie posiada już, niestety, młodzieńczego refleksu, a i instynkt samozachowawczy ma leciutko nadwątlony, zapytuje z tego swojego cienia:
 — Kiedy ją widziałeś?
 — Dzisiaj.
 — Chyba wczoraj — wtrąca Ksawery, który już w "Kameralnej" zdążył przeprowadzić wstępne badania śledcze.
 Marek Kuran:
 — Może wczoraj. Wiesz, Adam, mam dla ciebie pierwszorzędny pomysł, mogę ci sprzedać, słowo daję, to byłoby coś akurat dla ciebie.
 — Gdzie ją spotkałeś?
 — W takiej jednej chacie, bardzo elegancka melina.
 Nagórski w nagłym olśnieniu:
 — Możliwe. Bardzo dawno nie byłem u Alicji Singer.
 Kuran tak dalece nie potrafił ukryć zdumienia, iż wymknęło mu się nierozważne pytanie:
 — Skąd wiesz?
 — Wiem.
 I do Ksawerego, jakby dla podkreślenia, że Marek wyleciał z gry:
 — Nie pamiętam, czy ci kiedyś wspominałem, że mój starszy, przyrodni brat, wiesz, ten wykończony w Moskwie w trzydziestym siódmym, pozostawił córkę. To jest właśnie Alicja Singer. Kiedyś, przy okazji opowiem ci jej biografię, coś dla ciebie.
 — W sensie?
 — Płochych igraszek losu.
 Ksawery najchętniej natychmiast skierowałby rozmowę na ten temat, ponieważ na skutek niedbałych, a pewnie i kłamliwych zwierzeń Marka w "Kameralnej" osoba nie znanej mu dotychczas Alicji Singer przeobrażać się poczęła w jego umęczonej wyobraźni w groźną i demoniczną potęgę, teraz natomiast, skoro się dowiedział, że chodzi o bliską kuzynkę Adama — doznał nieomal ukojenia, jakby przez sam fakt powinowactwa ze znakomitym przyjacielem ciemny i niebezpieczny wróg uczłowieczał się ukazując normalne, ludzkie oblicze i niejako przecząc z tej racji brudnym /mitomańskim/ aluzjom Marka. Nie zdążył jednak tej swojej chęci wyrazić, bowiem Marek, przezwyciężywszy chwilowy impas, a nie mając dość czasu, aby nowy atak zaplanować, odwołał się, wedle prawideł gry dość prymitywnie, do wątku już wyeksponowanego:
 — Adam!
 — No, co jeszcze?
 — Nie denerwuj się, ja jeszcze nic nie powiedziałem. Ale powiem. Tytuł: Monologi! Dobry, nie? W różnych epokach faceci