Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/33

 Pierwszy raz wspomniał o sercu, więc spytałem, co mu dolega.
 — Nadciśnienie mam — odpowiedział.
 — Duże?
 — Sypiać nie mogę, ale to nie z nadciśnienia.
 — Był pan u lekarza?
 — Na moje serce nie ma lekarstwa.
 Pomyślałem, że typowy hipochondryk, a on dopił swoje cassis, to była godzina popołudniowa, i spojrzał na zegarek.
 — Il faut travailler — powiedział. — Pan jeszcze długo w Paryżu?
 — Trochę — odpowiedziałem, bo nie wiedziałem dokładnie, ile zostanę.
 Tak się złożyło, że z początkiem Nowego Roku wyjechałem na parę tygodni na wieś, do przyjaciół aż pod Arles, wróciłem w drugiej dopiero połowie stycznia i bodaj tego samego dnia odnalazłem Kolendę w bistro, kończył cassis, gdy wszedłem, ale odmówił, kiedy mu dla towarzystwa zaproponowałem następne.
 — Je ne peux pas boire — powiedział. — Moja żona pije do obiadu wino, mais moi non, jedno cassis, to moja norma, i to nie co dzień.
 — Z powodu nadciśnienia?
 — Dawniej mogłem pić, miałem mocną głowę, ale teraz nie. A w Polsce zawsze dużo piją?
 — Raczej tak.
 — Mój ojciec, pamiętam, kiedy pił, to szklanką po musztardzie.
 — Musztardówką.
 — Właśnie, musztardówką. A ja, jak byłem młody, mogłem wypić litr czystej i więcej, za okupacji bimber, ale pijakiem nie byłem, sam nie piłem nigdy, z kolegami chętnie. Mais après la guerre c’est fini! Po wojnie już nie mogłem. A pana dawno nie było, myślałem, że pan wyjechał.
 Wyjaśniłem, gdzie byłem. Zamyślił się i zamrugał podczerwienionymi powiekami.
 — Wieś. Ja już nawet nie pamiętam, jak prawdziwa wieś wygląda.
 — A urlop gdzie pan spędza?
 — Ja nie biorę urlopów.
 — Jak to? — nie bardzo zrozumiałem.
 — Dawniej brałem, jeszcze po wojnie brałem, ale teraz od wielu lat nie biorę. Moi, je dois travailler, bo jak nie pracuję, zaraz czuję się gorzej z sercem. Żona z dziećmi zawsze w lecie wyjeżdża, w zeszłym roku byli w Bretanii, teraz się wybierają do Hiszpanii, mamy Deux Chevaux, żona prowadzi, pas mal, moi non, refleks mam słaby, skupić się nie potrafię.
 — Pewnie jest pan przemęczony?
 — Dlaczego przemęczony?
 — Pracą, brakiem odpoczynku.
 — Ah, non, non! Ja się najwięcej męczę, kiedy nic nie robię.
 — A co pański lekarz na to?
 — Le docteur Cortot? O, on by mnie najchętniej widział w charakterze dożywotniego rentiera. Kiedy byłem u niego ostatnio przed paru miesiącami, wprost mi powiedział: pan monsieur Kolenda, gdyby był pan rozsądnym człowiekiem, sprzedałby pan czym prędzej mieszkanie i kupił gdzieś w ładnie położonym miasteczku niewielką kafejkę, żonie kazał interes prowadzić, a sam ryby łowił, na małe spacerki chodził, z sąsiadami gawędził, a wieczorami telewizję pooglądał albo ze dwa, trzy robry rozegrał.
 — Może ma rację?