Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/40

barów, kojarzących mu się, nie wiedzieć czemu, z Szymonem Słupnikiem, i rozejrzał się za kartą — w młodym człowieku siedzącym obok rozpoznał bez entuzjazmu Andrzeja Wajsa, siostrzeńca Jolanty, który po ukończeniu ekonomii politycznej na Uniwersytecie pracował w dziale planowania i statystyki w Państwowym Instytucie Pracy, u Leopolda Panka. Natomiast Wajs, przystojny brunecik z baczkami i fryzurą cokolwiek przydługą jak na urzędnika państwowego, bardzo się wujem ucieszył.
 — Dawno cię nie widziałem — Otocki bardzo po dyrektorsku przyhamował wylewność siostrzeńca — co u ciebie słychać?
 Na to młody człowiek:
 — Zależy, wuju, gdzie się ucho przyłoży. A u wuja?
 — W porządku, wszystko w porządku.
 — Michał się robi sławny, fajnie śpiewa.
 Otocki nie lubił tematu syna, który od roku występował w big-beatowym zespole "LA DA CO", pozostawił więc ten wątpliwy komplement bez komentarza i u barmanki, która akurat podeszła, zamówił pieczarki w kokilce oraz kieliszek jarzębiaku. Przed Andrzejkiem stała setka czystej i jasne piwo.
 — Rzadko się wuja widuje w "Kameralnej".
 — Nie mam czasu, mój drogi, na włóczenie się po knajpach. Teraz miałem po drodze, więc wpadłem, żeby coś przekąsić przed koncertem. Halina Czaplicka dzisiaj śpiewa.
 — Ona chyba do siedemdziesiątki dociąga, nie?
 — Przesadzasz, ma najwyżej pięćdziesiąt, może pięćdziesiąt dwa i wciąż jest w znakomitej formie. To wielka śpiewaczka!
 — Wolę Beatlesów.
 — Kwestia gustu.
 — To zdrowie wuja! — powiedział Wajs podnosząc szklaneczkę.
 Otocki odwrócił się i zajął własnym jarzębiakiem, żeby nie widzieć, jak tamten jednym haustem opróżnia swoją setkę. Jednak nie wytrzymał.
 — Czy u was młodych, to już taki obyczaj, że się pije nie jedząc?
 Andrzejek dość długo i na jednym oddechu leniwie sączył piwo.
 — Nie do uwierzenia, wuju — powiedział wreszcie — jak długi czas żółwie mogą żyć bez jedzenia, ba! nawet nie oddychając. Od pradawnych czasów żółwie lądowe bywają trzymane w niewoli, niektóre przeżywały w niewoli 70, 100 a nawet 150 lat. Żółwie lądowe piją rzadko, ale dużo na raz. To z Brehma, wuju.
 — Nie wiedziałem, że się interesujesz zoologią.
 — Żółwiami, wuju. Żółwie, to moje hobby.
 Otocki:
 — Na "Batorym", kiedy jest wieczór kapitański, zawsze dają zupę żółwiową.
 — Nie jadłem.
 — Znakomita!
 — Pozbawione głów, żółwie poruszają się jeszcze przez wiele tygodni.
 — Rzeczywiście?
 — Tak Brehm pisze. Może wuj ma przypadkiem w swojej bibliotece coś o żółwiach, ja zbieram wszystko, co jest o żółwiach.
 Otocki, podnosząc do ust porcję pieczarek, zastanawiał się poważnie.
 — Nie, nie przypuszczam, żebym coś podobnego miał u siebie. Żółwie to nie moja specjalność.
 — Szkoda — westchnął Andrzej Wajs i wyraźnie posmutniał.
 Aż nagle spytał: