Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/41

 — To prawda, wuju, że Teatr Stołeczny ma od nowego sezonu zmienić nazwę?
 Otocki podniósł swoją wielką głowę znad opróżnionej kokilki.
 — Zmienić nazwę? Pierwszy raz słyszę, nikt mi podobnego wniosku nie przedstawił. Po co Teatr Stołeczny miałby zmieniać nazwę?
 — Ja nie wiem, może, żeby się odciąć?
 — Od czego?
 — Tak w ogóle.
 — Brednie!
 — Pewnie brednie, ale wszyscy mówią.
 — Co znaczy wszyscy?
 — Różne typy, wie wuj, u nas w PIP’ie się przewijają, takie różne dzwony, lichtarze i organki. Ale, jak wuj o niczym nie słyszał, to na pewno plotka. A jeszcze wczoraj wieczorem, tu przy tym samym barze, jeden aktor przysięgał się, że to prawda.
 — Ze Stołecznego?
 — Chyba tak, tak przynajmniej konfabulował.
 — Jak się nazywa?
 — Wyleciało mi. Młody, młodszy ode mnie.
 — Halicki?
 — Nie, chyba nie Halicki, Halickiego znam od Hopfera, ten był młody, wysoki brunet.
 — To by się zgadzało.
 — Ale to nie Halicki.
 — A, wszystko jedno! — zirytował się Otocki — co więc mówił?
 — Że od nowego sezonu Teatr Stołeczny ma się inaczej nazywać.
 — Mówił jak?
 — Mówił, ale to beznadziejnie głupie.
 — Wydaje mi się, że kto, jak kto, ale ja mam prawo znać plotki o moim teatrze.
 — Zapewne, zapewne — powiedział Andrzejek Wajs ze współczującym zrozumieniem — napije się wuj?
 — Pięćdziesiątkę mogę ci postawić. Ale jedną.
 — Dziękuję, wuju — na to Wajs — prześlę wujowi pocztówkę z żółwiem, żółwie przynoszą szczęście. Pani Lalu, dla mnie setkę i jasne, pan dyrektor Otocki za wszystko płaci.
 Otocki chciał zaprotestować, lecz spojrzawszy na zegarek /dochodziła siódma, a musiał jeszcze wstąpić po żonę, która w "Sygnałach" miała zebranie partyjne/ zażądał rachunku.
 — Wszystko razem? — spytała tęga, utleniona blondyna.
 — Razem — zgodził się.
 I do siostrzeńca:
 — Więc?
 — Kiedy naprawdę, wuju, to koszmarnie głupie.
 — Mam nadzieję.
 — Więc mówią, że od nowego sezonu teatr wuja będzie się nazywał Teatr KaKa.
 — KaKa?
 — Rzekłem, że głupie, nie?
 — Nie rozumiem dowcipu.
 — Teatr Konrada Kellera. KaKa.
 — Ach tak!
 — Beznadziejnie płaskie.
 — Powiedzmy! KaKa!
 — Wuj się na mnie nie gniewa?
 — Przeciwnie, jestem ci wdzięczny.