Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/43

grała w tym sezonie. Dopóki ja jestem dyrektorem, Teatr Stołeczny nie jest i nie będzie teatrem KaKa.
 — Już do ciebie doszło?
 — Co byś powiedział na Beatkę Konarską?
 — Mnie odpowiada, świetna dziewczyna. Proponowałem ją w swoim czasie.
 — W takim razie załatwione! Ja Beatkę sam zawiadomię. Pojęcia nie masz, stary, jak się cieszę, kamień mi spadł z serca. Ale to na razie między nami, dobrze?
 — A Konrad? Ze względu na niego nieprzyjemna sytuacja.
 — Pozornie. Ty, stary, nie doceniasz Konrada. On jest przede wszystkim wielki aktor.
 — Wiem, ale...
 — Po sobie nie pokaże, ale zaręczam ci, że kiedy się dowie, że Monika nie będzie jego partnerką, w głębi ducha będzie zadowolony, on dobrze wie, jaka z niej aktorka. Ale uwaga, o wilku mowa...
 Bo akurat w tej chwili, dość nieoczekiwanie wyłoniwszy się z zagęszczającego się wokół tłumu, podejdą Monika i Konrad. Otocki, który nie zdążył ustalić, kiedy i w jaki sposób powiadomi Monikę o powziętej decyzji /przed ślubem, czy po?/, na widok tej pary, wyniesionej przez złośliwą plotkę na uzurpatorskie i suwerenne wyżyny, zdecyduje się natychmiast.
 — Jak się macie — mówi, witając się serdecznie — świetnie, że cię widzę, Moniko, zadzwoń do mnie jutro rano do teatru, tak koło dziesiątej, mam do ciebie jedną sprawę.
 Monika trochę zdziwiona:
 — Jutro?
 — Rozumiem, będziesz zajęta, możesz zapomnieć. Ja do ciebie zadzwonię.
 — Nie możesz powiedzieć teraz?
 — Chodźmy na salę, już dzwonią.
 Eryk Wanert, aby nie okazać wewnętrznego zmieszania, do Kellera:
 — Jak się czuje Prometeusz?
 KONRAD: Na ogół nieźle, choć, jeśli mam być szczery, to nagość tego osobnika, ponieważ, niestety, ma być nagością moją, wciąż mi trochę zawadza.
 MONIKA: Jak na jutrzejszego oblubieńca nie jestem pewna, czy to wyznanie jest specjalnie dowcipne.
 KONRAD: W każdym razie mało boskie, to przyznaję.
 WANERT: Nic się nie martw, zaręczam ci, że na ekranach będziesz wyglądał właśnie tak, jak bóg wyglądać powinien.
 MONIKA: Bóg zdegradowany!
 KONRAD: Dziękuję, kochanie. Ta świadomość będzie mi bardzo pomocna, muszę jednak pamiętać, że na tym etapie degradacji moje ciało musi pozostać boskie, a więc doskonałe.
 WANERT: Na dużych zbliżeniach będzie boskie.
 KONRAD: Nie jest wykluczone, zresztą niech się operator martwi. Zawsze mi się wydaje, że zostałem aktorem przede wszystkim dlatego, iż zabrakło mi tupetu i fantazji, aby się stać hochsztaplerem — — — — — —
 Monika Panek i Konrad Keller, gdy są na schodach:
 MONIKA: Konrad?
 KONRAD: Tak?
 MONIKA: Jaką on może mieć do mnie sprawę?
 KONRAD: /raz po raz kłaniając się i odkłaniając/ Kto?
 MONIKA: Otocki.