Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/94

 — Przecież nie dzwoniłby pan o pół do dwunastej w nocy, żeby zrobić Beatce przykrość.
 Otocki roześmiał się.
 — To prawda, masz rację. Więc słuchaj dobrze, Beatko.
 — Cała jestem słuchaniem.
 — W najbliższy poniedziałek Eryk zaczyna próby Mackbetha.
 Prawa dłoń Beaty, zabawiająca się gęstym owłosieniem na podbrzuszu Łukasza, przesunęła się w tym momencie nieco niżej ku jego męskości. Nie poruszył się, leżał w poblasku nocnej lampy z półprzymkniętymi powiekami, a jego członek, już zmalały i miękki, nie drgnął pod dotknięciem jej palców. Zacisnęła je mocniej.
 Otocki:
 — Słyszysz mnie, Beatko?
 — Ależ tak, bardzo dobrze słychać, panie dyrektorze. Czy Monika już wie?
 — Monika?
 — Czy już wie, że ja będę grać Lady Mackbeth?
 Przez moment Otocki zaniemówił.
 — No, wiesz! Ależ ty masz cholerną intuicję, dziewczyno! Niech cię diabli! Zaimponowałaś mi.
 — To wcale nie intuicja, panie dyrektorze.
 — Tylko co?
 — Podobno bardzo dobrze prowadzę auto. Mam bezbłędny refleks.
 — Niech ci będzie, ja już należę do wapniaków i nazywam to staromodnie intuicją. Domyśliłaś się bezbłędnie. Grasz panią Mackbeth. Dzisiaj wieczorem uzgodniłem to z Erykiem. Jest zadowolony. A ty, cieszysz się?
 Beata coraz mocniej ściskając martwą męskość Łukasza:
 — Ponieważ ma to być dla mojego dobra, postaram się, żeby to dobro było jak największe. Więc Monika jeszcze nie wie?
 — To nie ma znaczenia. Dowie się. Nie przejmuj się tym, Beatko.
 — Ależ ja się wcale nie przejmuję, chcę tylko wiedzieć.
 Potem, gdy odłożyła słuchawkę, a Łukasz wciąż leżał bez ruchu, z przymkniętymi powiekami:
 — No?
 — Winszuję.
 — Dlaczego nie patrzysz na mnie?
 — Kontempluję na razie twój sukces.
 Wówczas Beata, siedząc z podkurczonymi pod siebie nogami tuż obok nieruchomo kontemplującego, wyciągnęła prawą dłoń ku światłu lampy, chwilę się ze skupioną uwagą przypatrywała swoim smukłym i krucho-dziewczęcym palcom, delikatnie podświetlonym zielonkawą barwą abażuru, i powiedziała:
 — Teraz już rozumiem, dlaczego cała krew odpłynęła ci do głowy.
 Na to Łukasz, jakby pod nim petarda wybuchła, poderwał się nagle i odbiwszy się piętami, tak gwałtownie z tapczana wyskoczył, iż znalazł się nieomal na środku pokoju, wylądował przecież zachowując doskonałą równowagę, chwilę stał bez ruchu, z prawą nogą lekko ugiętą w kolanie i cały też cokolwiek ku przodowi wychylony, co go upodabniało do gorliwego posłańca bogów, mającego za moment oderwać się od ziemi i chyżo wzlecieć w powietrze, jednak się nie poderwał do lotu, obrócił się tylko zwinnie na palcach i sięgnął po spoczywający nie opodal na fotelu drewniany, pozłacany kaduceusz — — — — — — — — — — — —