Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/99

że bezbłędnie panuje nad oporną maszyną. Mijając furmankę opuszcza szybę i macha ku jadącym ręką. Ma przed sobą pustą szosę. Przyśpiesza. Czuje, jak go wypełnia i rozpiera młodzieńcza sprawność fizyczna. I wtedy auto wpada w poślizg i roztrzaskuje się o przydrożne drzewo.

 Na krótko przed północą Adam Nagórski odprowadza Halinę do jej apartamentu na pierwszym piętrze. Już w przedpokoju ogarnia ich ciężki aromat kwiatów, a gdy Nagórski, wyprzedzając Halinę, przyciska kontakt elektryczny i otwiera drzwi do salonu, zagęszczenie kwiatów wyłania się przed nim tak bujne i obfite, bo do kwiatów poprzednich przybyły kosze oraz bukiety z koncertu dzisiejszego, przede wszystkim róże, tulipany i goździki, trochę cieplarnianych, nazbyt wydelikaconych bzów, wobec tego wielokolorowego i nienaturalnie obfitego gęstowia przeżywa moment wahania, czy wejść do środka. I mówi:
 — Jednak nadmiar bywa niekiedy niepokojący.
 — Nadmiar czego? — pyta Halina wchodząc do środka.
 Nagórski znów z niecałkiem ukształtowanym w otwartych oczach zarysem twarzy Nike:
 — Jeżeli nie jesteś bardzo zmęczona...
 — Trochę jestem, ale to przyjemne zmęczenie. Napijesz się?
 — Chętnie.
 — Koniak? Whisky?
 — Raczej whisky. Wiesz, co to jest koniak?
 — Już słyszałam, ktoś mi opowiadał, koniak to jest trunek, zapomniałam jak jest dalej...
 — Który klasa robotnicza pije ustami swoich najlepszych przedstawicieli.
 — Zabawne!
 — Myślisz? To jest dowcip, ale dowcip realistyczny.
 — Wy tutaj wszyscy opowiadacie dowcipy.
 — Czemu się dziwisz? Służba zawsze lubi się nabijać ze swoich panów, ale oni na swój sposób bywają arystokratyczni i lubią się niekiedy pobratać ze służbą, opowiadając kawały o samych sobie.
 — Dziwne to wszystko.
 — Egzotyczne?
 — Nie, właśnie dziwne.
 — Cóż? żyjemy.
 — Wciąż patrzę i słucham, i nie mogę się napatrzyć i nasłuchać.
 — Polski?
 — Wszystkiego. Znów ten ironiczny uśmiech?
 — Przepraszam, to odruchowo.
 — Wy prawie wszyscy tak się uśmiechacie. A już kiedy zaczynam mówić, co mi się tu podoba...
 — A co ci się podoba?
 — Wciąż sprawiacie takie wrażenie, jak byście chcieli przybyszowi stamtąd, z Zachodu, dać do zrozumienia, że w porównaniu z wami jest mało doświadczonym, głupiutkim dzieckiem. Czy nie tak?
 Mów dalej, Halino.
 — Cóż mam mówić? Wiem, że nie jestem specjalnie mądra, ale kto wie, czy na wiele spraw nie mam świeższego spojrzenia od was. Mniej przeżyłam, mniej widziałam okropności, nie musiałam walczyć z tyloma trudnościami, ale może dlatego potrafię widzieć i wię-