Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 3.djvu/76

 MONIKA: Możesz się nie przebierać, a po mnie przyjeżdżać w ogóle nie musisz. Uważasz, że nasza rozmowa była niepotrzebna? Ja sądzę wręcz przeciwnie. Przyszła w samą porę, przynajmniej dla mnie. Może zbyt późno, ale na szczęście nie za późno doszłam do przekonania, że nie może mi odpowiadać mąż z zasadami twojego typu. Jesteś wolny, Konrad.
 KONRAD: Ciekawe.
 MONIKA: Owszem, bardzo ciekawe.
 KONRAD: W pewnym sensie jesteś niebywała, Moniko.
 MONIKA: Dziękuję ci, że to doceniasz. Zresztą w pewnym antysensie ty też jesteś niebywały. Umówmy się zatem, że od dzisiaj będziemy się wzajemnie podziwiać, ale na dystans. Wszystkiego najlepszego ci życzę, mój drogi. I na razie nie śpiesz się z rozcharakteryzowaniem. Wiem, że nie lubisz się śpieszyć. Miło mi, że na pożegnanie mogłam ci wyświadczyć tak drobną przysługę.

 Odłożywszy słuchawkę Konrad stoi chwilę przy aparacie i poprzez dużą szybę reżyserskiej kabiny spogląda na studio nieco w dole, większość aktorów już się rozeszła, został tylko Łukasz Halicki zabawiający się na środku hali kaduceuszem, pracownicy techniczni rozbierają dekorację. Nagle Konrad zdaje sobie sprawę, że ząb przestał go boleć. Ciekawe — mówi półgłosem sam do siebie. Zdjęcie łańcuchów nie zabiera mu wiele czasu, okazują się jednak zbyt ciężkie i niewygodne do dźwigania, zostawia je zatem na podłodze w kabinie i schodzi do studia. Tam rozgląda się poszukując sylwetki Łukasza. Ten nieoczekiwanie wyłania się gdzieś z boku: nagi tylko ze złotą przepaską na biodrach, w uskrzydlonych sandałach i z nieodłącznym kaduceuszem.
 HALICKI: Czekałem na pana.
 KELLER: To świetnie się składa, mój drogi.
 HALICKI: Chciałem panu powiedzieć, że przez pana o mało co nie wysiadłem.
 KELLER: Bardzo pięknie grałeś, Łukaszku.
 HALICKI: Dziękuję, robiłem co mogłem i jak mogłem. Ale kiedy pan powiedział tę kwestię: "W mojej nędzy śpi wolność, miałbym ją zamienić — na twój los niewolnika butnego tyrana"?, poczułem w gardle taki skurcz, iż myślałem przez moment, że się będę musiał rozbeczeć!
 KELLER: Mam nadzieję, że nie masz do mnie żalu?
 HALICKI: Chciałbym, żeby kiedyś taki sam szczeniak, jak ja teraz, mógł mi po spektaklu wyznać to samo, co ja wyznałem panu.
 KELLER: Wzruszasz mnie, Łukaszku. Dziękuję. Ale do rzeczy! Ja ciebie też szukałem.
 HALICKI: Mnie?
 KELLER: Chcę cię prosić o pewną przysługę.
 HALICKI: Jestem na pańskie rozkazy.
 KELLER: Przysługa, o której myślę, ma charakter dość niecodzienny, powiedziałbym: świąteczny, uroczysty, lecz zarazem nie pozbawiony pewnych elementów...
 HALICKI: Ziemskich?
 KELLER: Właśnie!
 HALICKI: Aby powierzone mi zadanie jak najzgrabniej wypełnić, postaram się zachować wszystkie przymioty Hermesa.
 KELLER: Trochę szkoda, że będziesz musiał zmienić kostium.
 HALICKI: A może nie muszę?
 KELLER: Niestety! Rola, którą chciałbym ci powierzyć do sympatycznego odegrania, posiada wprawdzie bardzo wiele cech zbliżających ją do postaci Hermesa, biorąc jednak pod uwagę,