Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/103

 — Więc wy Czech? Bardzo przyjemnie. Z czesko-słowackiej drużyny...
 — Z dywizji — poprawił Ryszan.
 — A, u was już cała dywizja jest? — zdziwił się Rosjanin. — Bardzo przyjemnie. Podziwu godne. Gdzieś na froncie Czesi dobrze się bili. Bardzo dobrze się bili. Jeszcze po jednym wypijemy — noc ciepła, z dobrym towarzyszem przyjemnie wypić... Spać nie chce się... Uch, jak boli... Rękę wykręcili, czorty... Oto zapałki, u mnie są, proszę... Więc cała dywizja... Dziwna rzecz, skąd was się tyle w Rosji wzięło. Ja Wołyń znam, ale nie myślałem, żeby tam tak dużo Czechów było...
 — Ja przecież nie jestem wołyński Czech!
 — A wy skąd?
 — No, jakże wam to powiedzieć... Ja jestem Czech z Czechji...
 — Z Czechji? — zdziwił się znowu Rosjanin. — A jakimże sposobem wyście się do nas dostali?
 — Poprostu — w plen — a potem z obozu jeńców wojennych jako ochotnik...
 — To wy jesteście jeniec wojenny?
 — Byłem jeńcem, teraz jestem oficerem... Przecież dywizja składa się głównie z ochotników byłych jeńców...
 — Wot, intieriesno! — wykrzyknął Rosjanin. — I ich na front posłali! A oni nie przejdą do Awstrijców?
 — I dlaczego mieliby przechodzić? Przecie my chcemy się z nimi bić! My chcemy rozbić Austrję...
 — A czy to nie jest zdrada? Przecie Czesi — to Awstrijcy, mówiący po czesku, czyż nie?