Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/150

 — O, jakież to jest cudowne! pomyślał Niwiński. — Gdybym był prawdziwym poetą, napisałbym poemat o tych wylęgarniach ludzkich, o tych przystaniach, do których, ze złocistego raju po błękitnych falach eteru płynące, zawijają ukwiecone łodzie z duszyczkami dzieci, mających się narodzić.
 Kazano mu przyjść na drugi dzień.
 Przyszedł — i zastał koło Helenki kołyskę.
 — Córka! — szepnęła żona, niespokojnie patrząc mu w oczy.
 — Bardzo się cieszę — odpowiedział z uśmiechem. — Zawsze lubiłem kobiety.
 — Myślałam, że będziesz wolał syna...
 — Sam byłem synem i wiem, co to za przyjemniaczki...
 Pochylił się nad kołyską, musnął dłonią drobniuchną, pomarszczoną buzię — i zamyślił się.
 Po dłuższej chwili żona zapytała go o coś — nie odezwał się. Spojrzała na niego, że tak jest w myślach pogrążony, iż nie widzi, nie słyszy. Pochylony nad kołyską, wpatrzony w dziecko, myślał z takiem natężeniem, że aż poczerwieniał.
 A zaś on obliczał swoje siły, bo zaczynał do głębi duszy rozumieć, że spada na niego obowiązek, który się już do samej śmierci nie skończy.
 — Tem właśnie jesteśmy silni, że mamy obowiązki — powtarzał sobie w duchu.
 — Czy podołasz? — wołało sumienie.
 — Będę się bronił do ostatka sił, póki nie padnę.
 — O, nie! — Ty możesz paść — ale oni żyć muszą!
 — Więc i po śmierci jeszcze?
 — Na całą wieczność.