Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/165

 — Rozumie się.
 — A piwiczko?
 — Chlastało się wódkę. W pierwszej dywizji urządzili ci wspaniały żywy turniej szachowy...
 — A cóżeś ty sobie za kieliszki poprzyszywał znów do epoletów?
 Istotnie, Ryszan naszyte miał na epoletach czerwone kielichy na czarnem.
 — To idjotyczny pomysł tego kabotyna Mamontowa, który całej dywizji husyckiej dał takie odznaki...
 — Ubrał was!
 — On nas wogóle urządził! Pod Zborowem puścił nas w trąbę, a jak się podczas odwrotu haniebnie zachowywał... Wojsko już ani słyszeć o nim nie chce.
 — Cóż druga dywizja?
 — Dobra. Stoi pod Boryspolem, cztery pułki ma — praski, morawski, śląski i tatrzański... geograficzna dywizja...
 — I śląski i tatrzański nawet — uśmiechnął się ironicznie Niwiński. — Zajechaliście daleko... Więc jednakże wciąż robicie wojsko?
 — Im gorsze czasy tem więcej go potrzeba.
 Niwiński skrzywił się gorzko.
 — Hm, niema co mówić, racja zupełna.
 — Nasi ludzie czują to i sami się zgłaszają. Przypomnij sobie na wiosnę, po rozbiciu Rumunji, jak się zaczęli zgłaszać. Im gorzej jest, tem więcej ich napływa, bo czują, że jeśli nie będą w kupie, przepadną...
 — Bolszewizm nie grozi wam? Nie boicie się go?
 — Nie. Bolszewik czy nie bolszewik, każdy Czech chce się dostać do domu i chce mieć Czechy wolne.