Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/179

 Poszli gromadą.
 Dzień był przecudowny, złoto-błękitny, słoneczny, ciepły.
 — Panie poruczniku! — zagadnął naraz Szydłowski Ryszana. — A co tu robi Czeczek?...
 — Czeczek? — zdziwił się Ryszan — Czeczek tu jest?
 — Widziałem go rano...
 — Może na urlop przyjechał! — odpowiedział Czech, ale zaniepokoił się.
 — Ja słyszałem, że jakiś pułk czeski przyjechał...
 — Nie może być! To chyba Korniłowcy, tak zwany pułk słowiański...
 — Jeszcze o takim pułku nie słyszałem.
 — Owszem jest, bardzo piękny pułk.... Służą w nim Rosjanie, Serbowie, Chorwaci, Polacy, jest też trochę Czechów... Żołnierze o zupełnie różnych, nawet sprzecznych orjentacjach, ale żołnierze znakomici, którzy chcą jednego tylko — bić Niemców! Oni może przyjechali...
 Szli Włodzimierską ulicą ku teatrowi. Na placu Teatralnym stał oddział Ukraińców, otoczony kupkami publiczności. Mówiono, że na Kreszczatyku strzelają.
 Szydłowski, który miał wzrok doskonały, przystanął i wyciągnąwszy swą małą głowę na długiej, cienkiej szyi, „puścił żórawia“ idącą wdół ku Kreszczatykowi ulicą Funduklejewską.
 — Nieprawda! — rzekł po chwili. — Tam strzelaniny żadnej niema. Ludzie chodzą spokojnie.
 Zeszli Funduklejewską na Kreszczatyk.
 Po drodze spotkali paru oficerów czeskich.