Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/183

się i uwolnią Rosję od bolszewizmu. Choćby sama Ukraina.
 — Ba, Ukraina! Ukraina pójdzie z Niemcami, a więc przeciw nam — nechapesz to?
 — A bolszewicy idą nie tylko z Niemcami, ale i z żydami!
 — Na jedno wyjdzie! My tu nie mamy nic do roboty!
 — Widzisz? Przechodziliście na prawosławie nawet — a nie wierzycie w Rosję. Wierzyliście w carską Rosję, bo była silna...
 — A carska Rosja szła też z Niemcami! — wtrącił Ziemba.
 — Więc w cóżeście wierzyli?
 — My zawsze wierzymy tylko w siebie i sobie — z dumą wyprostował się młody oficer. — Ty, Wojciechu, z pewnością znasz nasze hasło: Ne wierzme nikomu na swietie szirem!
 — Na sobie też można się zawieść — rzekł Szydłowski. — Nikt nie jest nieomylny i nikt się sam na świecie nie ostoi!
 — Zobaczymy! — wzruszył Czech ramionami.
 W nocy, kiedy już wszystko spało, Niwiński czytał proklamację, jaką po mieście rozrzucał kijowski komitet rosyjskiej socjalistyczno-demokratycznej partji robotniczej.
 Proklamacja ta brzmiała:
 — Robotnicy i żołnierze w Piotrogrodzie powstali przeciw władzy burżuazji. W ciągu ośmiu miesięcy Rząd Tymczasowy oszukiwał naród. Osiem miesięcy minęło od chwili, gdy żołnierze i robotnicy zrzucili carat. Jednak po dawnemu na froncie przelewa się krew dla sławy grabieżców-kapitalistów, po dawnemu