Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/185

 Niwiński skończył, podniósł głowę i wpatrzywszy się w czarne okno, po którem ściekały krople dżdżu, zadumał się głęboko.
 Przyszły mu na myśl młode lata, kiedy z pieśnią na ustach w demonstracjach stawał w pierwszym szeregu pod czerwonym sztandarem. Pojmował to uczciwie, poprostu, czysto, bez kłamstw. Widział świat, podobny do wielkiego, zielonego ogrodu, słoneczny, jasny i uśmiechnięty — niby jeden wielki raj pracujących, gdzie nie potrzeba kłamać...
 — W ciągu ośmiu miesięcy Rząd Tymczasowy oszukiwał naród...
 Nie, Rząd Tymczasowy nie oszukiwał narodu, a tylko przedstawiciele masy pracującej paraliżowali go i nie dopuszczali do pracy, całej władzy pragnąc dla siebie...
 — Żołnierze i robotnicy zrzucili carat...
 Nieprawda! Szlachta, inteligencja i burżuazja zrzuciła carat, do czego nigdy odwagi nie mieli robotnicy, a już zwłaszcza żołnierze...
 — Jednak po dawnemu na froncie przelewa się krew dla sławy grabieżców-kapitalistów...
 Nieprawda! Rosja bije się o wolność swoją i zwycięstwo prawdy...
 — Kapitaliści rujnują przemysł...
 Strajki rujnują przemysł!
 — w zrasta drożyzna.
 Skutek to właśnie strajków i coraz mniejszej produkcji.
 — bezrobocie
 Strajki!
 — głód —