Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/191

 — Bije się właściwie trzeci awjacyjny park, bataljon saperów i jeszcze parę oddziałów. Te wojska bronią się w swoich koszarach i na Peczersku.
 — A kto ma arsenał?
 — W arsenale siedzą Ukraińcy, którzy dostarczają amunicji bolszewikom.
 — Djabeł-by się w tem wyznał!
 — Nie, to jest proste! — tłumaczył Ryszan. — Sztab kijowski reprezentuje dawny rząd centralny, właśnie zwalczany przez bolszewików, zaś Ukraińcy, jako decentraliści, nie mogą ich nie popierać...
 — Jednakże w ten sposób zamiast jednego centralnego rządu przyjdzie drugi rząd centralny — bolszewicki.
 — Ukraińcy liczą na to, że z bolszewikami potrafią się załatwić...
 — To przyjdzie do wojny domowej!
 — Bardzo możliwe.
 — A któż strzela tu, na ulicach?
 — To takie bolszewickie sposoby — strzelać to tu, to tam, aby wywołać panikę, przygnębienie... Ma to znaczenie agitacji nastrojowej. To też wciąż odbywają się w różnych klubach rewizje i konfiskaty broni. Wczoraj np. znaleziono kilkadziesiąt karabinów w związku woźniców transportowych, oczywiście stojących po stronie bolszewików.
 — Wyobrażam sobie.
 — A co w Pitrze słychać...
 Ryszan podał mu gazetę.
 — Masz, czytaj.
 Zjazd sowietów. Niebolszewickie frakcje utworzyły Komitet zbawienia ojczyzny i rewolucji. Ambasadorowie oświadczyli, że rządu bolszewików nie