Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/194

 Na rogach ulic brzęczały lotne mityngi. Chłopcom wyrywano z rąk telegramy.
 Niwiński przystawał czasem i przysłuchiwał się, co ludzie mówią.
 — Było spokojno a wot prijechali z fronta; naczałaś wajna! — narzekał sołdat z ordynarną czerwoną twarzą.
 — Nieet, eto junkiera winawaty! — mówił drugi. — Oni — kontrrewolucjoniery. „Boże caria chrani“ pojut...
 — Wriosz ty!
 — Sam słyszał, jej Bohu!
 — A ich na Wasilkowskoj abstrielali! 10 junkierow ranieno, a oficer szedszij wa gławie, ubit!
 — Łowko! — ucieszył się maruder.
 Tłumy ludzi wałęsały się po Kreszczatyku.
 W pewnem miejscu na balkonie trzeciego piętra pojawiła się kobieta z samowarem w rękach. Widocznie nastawiała samowar. Skończywszy, skierowała się ku drzwiom, widać jednak coś ją zaciekawiło, bo przechyliła się przez poręcz i spojrzała w ulicę.
 W tej chwili trzasnął gdzieś wystrzał, kobieta zachwiała się, zwisła na balustradzie, a potem osunęła się na ziemię.
 Niwiński to widział.
 — Bójcie się Boga! Tam kobietę zabili!
 — Gdzie?
 — Na balkonie; tam, na trzeciem piętrze. Widziałem na własne oczy! Samowar nastawiała.
 Wbiegli do kamienicy. Stróża nie było, musieli sami iść na górę. Na drzwiach był bilet z nazwiskiem Jana Tumlańskiego.