Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/195

 — Polak! — szepnął Niwiński.
 Zadzwonił.
 — Kto tam? — odezwał się spokojny, męski głos.
 — Niech pan się nie obawia, swoi! Proszę się nie lękać — jak najuprzejmiejszym tonem mówił Niwiński. — Mamy panu coś bardzo ważnego powiedzieć...
 Zaszczękały łańcuszki, zasuwki, klucze w zamkach. We drzwiach stanął nie stary jeszcze mężczyzna, ubrany po domowemu, łysawy, z dużemi czarnemi wąsami. Na ręku trzymał małe dziecko, które na widok obcych ludzi ukryło twarz na jego ramieniu.
 — Pańska żona — na balkonie — zachorowała prawdopodobnie!
 — Co? Gdzie? — zdziwił się, nie rozumiejąc, biedny człowiek. — Żona samowar nastawia.
 Ale Ryszan odsunął go łagodnie i nie wdając się w rozmowy, wbiegł do pokoju — była to jadalnia — i skierował się ku drzwiom, wiodącym na balkon.
 — Może pani słabo się zrobiło! — tłumaczył Niwiński. — Widziałem, jak padała. Zemdlała prawdopodobnie.
 — O, mój Boże! — jęknął pan Tumlański.
 Przeraził się. Chciał biec — nie wiedział, co z dzieckiem począć. Wziął je, jakby je chciał oddać komuś, otworzył drzwi do drugiego pokoju, zawołał:
 — Zosiu! Zosiu!
 Wbiegła pięcioletnia dziewczynka, za nią wsunęła się druga, trzyletnia.
 — Weź Maniusię, pobaw, ostrożnie, uważaj na nią.
 Ryszan z Niwińskim dźwigali ciało. Kobieta, rosła i tęga, ciężyła bardzo. Ledwo im się udało wcią-