Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/221

Duszno tu — i chciałbym posłuchać, co rewolucja gada. No, Ryszan, pij bracie...
 Ze szklankami czerwonego wina w rękach wsłuchiwali się w rytm bitwy.
 — Tak to na świecie! — roześmiał się Czech. — Jedni się mordują a drudzy, za ścianą, wino piją... Ma to wszystko sens!
 — Patrzcie-no! Co to takiego? — wykrzyknęła Helenka, wskazując na okno.
 Rozsypując się w krwawe iskry z białej wieży soboru św. Zofji wzleciała czerwona rakieta.
 — Haha! — zaśmiał się Niwiński. — Masz swoją czerwoną rakietę, Ryszanie! Przyszła już i do nas! Ciekawym, co nam ta gwiazda czerwona przyniesie! Doczekaliśmy się!
 I przypił do światła krwawego.
 — Ja już od tego blasku oślepłem i nie widzę nic — rzekł Ryszan — zgasła... I noc stała się jeszcze czarniejsza... Coś sygnalizowano... O, szrapnele... Widzi pani... Te światełka... Biją się nie na żarty...
 — Zamknijcie już okno. Nieprzyjemny widok...
 — Cóż! Burza! To przejdzie.
 Nie przechodziło.
 Strzelano całą noc.
 Miasto było zaniepokojone. Ludzie zrywali się, zapalali światła, wyglądali z okien na ulicę, a przekonawszy się, że im nic nie grozi, kładli się znów spać. Lecz można było przysiąc, że nie spali.
 Na drugi dzień wybuchnął powszechny strajk. Służba opuściła hotel. W kawiarni hotelowej goście sami się obsługiwali.
 Niwiński uganiał po mieście, likwidując swe interesy. Był spłoszony. Gołem okiem widziało się