Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/226

 — Nie bój się. Zamkniemy się teraz i będziemy siedzieli cicho. Nie znajdą nas.
 Ktoś zapukał.
 — Kto tam?
 — To ja! — zawołał Szydłowski.
 Niwiński wpuścił go.
 — Przyszedłem do państwa, bo nie mam się gdzie podziać. Na ulicy pod hotelem łańcuch tyraljerski, biją się. W kawiarni leżą ranni, dwuch ciężko rannych...
 — Niech pan siada. I nam przyjemniej będzie. Obiad pan jadł?
 — Nie, zasiedziałem się w kawiarni, a potem nie można już było wyjść.
 — Cóż bolszewicy?
 — Widziałem ich atak. Szli naprzód dość odważnie, ale nie mają zbyt pewnych siebie min, a wyglądają, jak ostatnia hołota. Strzelają z pod pachy, nie umieją strzelać, krzyki wyrabiają, ale rannych wciąż ze zmieszaniem oglądają i, widać, krew robi na nich przygnębiające wrażenie.
 — Gości nie rabowali?
 — Nie, zachowali się poprawnie... Czasu nie mieli...
 Znowu ktoś zapukał.
 To Ryszan z kilku Czechami prosił o przytułek.
 — Ci głupcy na dachu ustawili karabin maszynowy! — śmiał się Ryszan. — Miasto ostrzeliwują.
 Istotnie, huk zrobił się straszny.
 Siedzieli tak ze dwie godziny, rozmawiając półgłosem.
 Naraz znowu odezwały się w hotelu krzyki, hałasy, wystrzały.