Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/259

 — A zatem jesteś współwinny zbrodni, bo z niej korzystałeś — wydał wyrok głos w głębi duszy.
 — Ale czyż ci inni, ci pokrzywdzeni, te miljony uciśnionych nie pomagały w zbrodni nad samymi sobą? Nie brały cząstki łupu?
 — Były do tego zmuszone.
 — A ja nie? Dlaczego? Ale któżto pierwszy właśnie powstał przeciw złym rządom, bezprawiu i uciskowi, jak nie my?
 — Więc będzie z wami jak z Rosjanami. Wywołaliście rewolucję. Jeśli teraz nie potraficie stworzyć nowego życia, ona was zmiecie...
 W dwa dni później, jak zwykle, wczesnym rankiem Niwiński poszedł do niedalekiej mleczarni po mleko. Strzelano wciąż, ale już trochę rzadziej. Na rogu ulicy Proreznej stał stróż i odmiatał śnieg.
 — Można iść bezpiecznie tutaj? — zapytała go przechodząca obok niego dziewczyna.
 — Niema żadnego niebezpieczeństwa! — odpowiedział. — Robota prawie skończona.
 Niwiński odetchnął z ulgą.
 — Więc Ukraińcy przecie wygrali! — pomyślał i kupiwszy mleko wrócił dobrej myśli do domu.
 Wtem wpadł Lewitner.
 — Bolszewicy są w mieście! — zawołał z progu.
 — Nie może być.
 — Dokumenty sprawdzają. Poszedłem kupić papierosów, dostałem trzydzieści osiem sztuk, wychodzę na ulicę, patrzę — bolszewiccy żołnierze. Jeszcze mi się pytali: Papirosami targujesz, tawariszcz?
 — A któż to strzela?
 — Ukraińcy za miastem. Chodźcie popatrzeć na bolszewików.