Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/274

rzeć, starzeć się. Spostrzegła naraz, że schudł i że skóra obciągnęła mu się na kościach. Włosy dziwnie długie sięgały mu karku, a twarz zafrasowana była, zmęczona. Trzewiki jego wyglądały fatalnie, ubranie wytarło się. Do niedawna jeszcze nieledwie imponujący olbrzym, pełen fantazji i energji, mąż jej zmienił się w hakowatą, zaniedbaną figurę.
 Kiedy po pogrzebie wrócił przemarznięty do domu, podała mu szklankę herbaty i kromkę chleba, ostatnią, jaka jej została. Zamyślony pił herbatę i jadł chleb łapczywie. A potem, jakby po namyśle, spytał nieśmiało:
 — Nie masz przypadkiem kawałeczka chleba? Malusieńki kawałeczek.
 — Więcej już nie mam. Dałam ci to, co miałam!
 Zlękła się.
 Poczerwieniał z gniewu.
 — Jak mogłaś, jak śmiałaś! I co ja teraz pocznę! Taki zmęczony jestem! Wszystko wyczerpane!
 Zirytowała się.
 — Domyślałam się, że jesteś głodny i dałam ci to, co miałam, a ty się o to rzucasz...
 Uderzył pięścią w stół.
 — Ach ty, głupia, głupia! Wszakże ja jestem mężczyzna i mogę wytrzymać, ale ty, matka, musisz coś mieć... Czy kiedy mówiłem ci, że jestem głodny? Mogę nie jeść dziesięć dni, sto dni, ale jakże — ty karmisz przecie! I dziecko ma być głodne...
 — Przecież ten kawałek chleba będzie gdzieś można dostać!
 Zerwał się z krzesła i przyskoczył do niej z roziskrzonemi oczyma.