Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/280

 — Wam? W Maskwu, w Maskwu!
 — Cóż tam?
 — Archangielsk ili Władywastok. Nic więcej nie mogę powiedzieć.
 Tegoż jeszcze dnia przyszła urzędowa wiadomość o zajęciu Łucka. Na drugi dzień rano połączenie telegraficzne z Żytomierzem było przerwane. Pułki bolszewickie znów się uznały ukraińskiemi, czerwoną gwardję rozpuszczano, mówiono o ewakuacji miasta przez bolszewików; rozumie się, prasa bolszewicka nie pisała o tem wszystkiem zupełnie.
 Trzeba było jechać.
 Nadeszła chwila rozstania.
 Załatwiwszy wszystkie swoje interesy Niwiński wpadł do domu pożegnać się z żoną. Naprzód stanął nad dzieckiem, które, świeżo przewinięte, leżało na łóżku. Córuchna, ujrzawszy go, zaśmiała się głośno i zaczęła podrygiwać nóżkami, tak że wyglądała, jak ryba, bijąca ogonem. Ucałował ją ojciec i krzyż nad jej główką nakreślił.
 Płacząc, położyła mu głowę na piersiach żona.
 — Dziękuję ci za wszystko! — mówiła.
 Uścisnął ją z całej duszy.
 — Miej wiarę i czekaj. Ja przyjadę.
 Kiedyż ty, biedaku, przyjedziesz! — szlochała.
 — Jak Polska będzie wolna.
 — A jeśli nie będzie wolna?
 — Polska musi być wolna, dziecinko! To już niedługo, wierz mi, to już wnet...
 Oderwał się od niej siłą, odsunął ją od siebie, a potem wziął małą walizkę i skierował się ku drzwiom.
 Tu jednakże usiadł na stoiku.