Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/43

 — A niech robią, prędzej w skórę dostaną i raz wreszcie się ta komedja skończy!
 — E, tak się to mówi! A ilu naszych w ich wojsku służy!
 — Co? To nic nie znaczy. Ja synowi swemu powiedziałem wyraźnie: Hańbą się okryjesz, jeśli zabijesz choć jednego Niemca!
 — No to jakże pan sobie wyobraża sprawę polską?
 — E, moi panowie, co tu dużo gadać! Choćby nam nawet dali Galicję, Królestwo Polskie, a bodaj i Poznańskie, zawsze będziemy między dwoma olbrzymiemi kamieniami młyńskiemi, między Rosją a Niemcami.
 — To już najlepiej chyba byłoby powiesić się! — warknął ktoś.
 — Nie. Iść do Austrji.
 Przyszedł Ryszan, dumny, promieniejący.
 — Wojciechu, mamy już na froncie własny odcinek! Jest czeski front!
 — Gdzie?
 — Koło Zborowa, w Galicji. Cała dywizja jest na froncie, pierwszy i trzeci pułk w okopach, drugi w rezerwie.
 — Dywizja mocna? Ile ma ludzi?
 Ryszan zawahał się.
 — Nie powiesz nikomu?
 — Słowo honoru!
 Młody człowiek pochylił się ku Niwińskiemu.
 — Niewiele więcej ponad cztery tysiące bagnetów.
 — Mało. A co nowego w polityce?
 — Masaryk przyjeżdża do Kijowa. Znasz go?