Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/92

 — Marzyć nawet nie śmiem o tem, jak piękną i jak słodką ona będzie...
 Więc jakże... jakże ja mógłbym dziś kochać!
 Jakże mi wydać duszę swą cieniom, które nie znają ni drogi do niej ni hasła? I czyż świat ten nie jest ogrojcem cieniów, jak długo moja prawda leży przywalona kamieniem grobowym? Widziadło senne, majaczące wśród fal przemijania, jakiemże prawem wyciągasz ku mnie ręce z poświaty księżycowej uwite? Pieśni roztęskniona, zali jesteś czemś więcej od westchnienia?
 — Zaczem obiżajesz? — przerwał mu bólem i urazą nabrzmiały głos Niny.
 Wzdrygnął się i spojrzał jej w twarz.
 Wielkie jej jasne oczy lśniły łzami.
 — Ninoczka!
 Wzruszyła ramionami.
 — Ostaw! Razwie ja nie panimaju! — łamała się z płaczem. — A tolko... Niet, małczi, niczewo uż nie nada, małczi-że!
 I odwróciwszy się od niego, z pod zmarszczonych brwi patrzyła w księżyc, wędrujący wysoko nad miastem.
 Ryszan chciał jeszcze coś mówić, lecz brakło mu sił i odwagi. Zakłopotany i milczący opuścił ręce w wodę, ruszając niemi, jakby je płukał.
 Rzeka znosiła ich łódź, a za łodzią ciągnęły się wymykające się z pod rąk Ryszana srebrne zygzaki i kręgi, niby obcem pismem słowa pisane na wodzie...

---