Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/95

 — Wypróbowanie, jak daleko sięga bezsilność i niedołęstwo inteligencji.
 — Steroryzowanie społeczeństwa.
 — Zdemontowanie organizacji życia.
 — A panowie wiecie, że żołnierze weneryczni, znajdujący się w jednym z punktów relacyjnych, przedłożyli „sowietowi sołdackich i oficerskich deputatów” żądanie, aby do dwudziestu czterech godzin usunięto lekarzy i pozwolono chorym leczyć się według sposobu żołnierza Baranowa?
 — Bardzo słusznie. Niech się leczą. Będą ładnie wyglądali.
 Wybuchł też strajk stróżów i zamiataczy ulicznych.
 Stanęły wszystkie windy, domy i ulice zmieniły się w cuchnące śmietniska. Że jednak było ciepło i pięknie, więc kobiety stroiły się w lekkie, białe, nieraz przejrzyste sukienki i wytworne, jasne, naperfumowane, paradowały wśród niechlujstwa, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak komicznie w tem otoczeniu wyglądają.
 — Co za bydło! — irytował się w kawiarni Niwiński. — Nie mogą się to zebrać sami lokatorzy, pozamiatać sobie podwórza, schodów i ulicy i złożyć śmieci na jakąś kupę, bodaj prowizorycznie deskami szalowaną!
 — Pan myślisz, że stróże pozwolą? — kręcił głową znajomy nieznajomy.
 — Stu lokatorów miałoby się bać jednego lub dwuch stróżów! Tożby im można urządzić taką noc św. Bartłomieja...
 Ale tymczasem noc św. Bartłomieja zdawała się zagrażać nie stróżom, lecz lokatorom. Najsilniejszym