tym względem w swem niepokalanie czystem rozumieniu honoru żołnierskiego stał nieporównanie wyżej od Napoleona. Widział i czuł doskonale, że gienjusz wojskowy Napoleona zaćmiony jest żądzą sławy i panowania a przeto nie wieżył w trwałość jego zwycięstw i powodzeń orężnych. Nie dziwota, że żołnierz polski Napoleona kochał, ponieważ wielki ten wódz miał wiele prawdziwych cnót żołnierskich, a zwycięstwa jego, ognisty jego duch i wielkie wojenne natchnienie mogły żołnierzy olśnić i zachwycić. Że właśnie Kościuszko jeden omamić się tym świetnym czynom i zaletom nie dał, to dowodzi więcej może niż jego umiejętność przewidywania, niezłomnej wiary w to, iż miecz w rękach najzręczniejszego szermierza traci siłę, jeśli szermierz w duchu swym nie jest czysty i jeśli nie walczy wyłącznie d1a dobra uczciwej sprawy. Wszelka walka jest
Strona:Jerzy Bandrowski - Kim był Tadeusz Kościuszko.djvu/34
Ta strona została uwierzytelniona.
32
