Strona:Jerzy Bandrowski - Krwawa chmura.djvu/197

bitwy wygrać nie mógł, nie jest jenerałem, ale swoje zrobił. O tem powinni wiedzieć!
 W kilka dni później Wei-hsin Yang, wspomagany przez ukrytych w Samarze bolszewików, wyruszył z kilku rybakami łódką do Kazania, skąd pociągiem dostał się bez żadnych trudności do Moskwy.
 W komendzie zastał Iwana Iwanowicza.
 — A, wiedziałem, że wrócisz! — przywitał go z uśmiechem zawsze wesoły doktor. — Więc przepuściliście tych przeklętych Czech-sławiaków.
 — Było nas czterystu, zginęło dwustu — odpowiedział skromnie Wei-hsin Yang. — Nie myśmy uciekli.
 Złożywszy doktorowi szczegółowy raport, wyjął portfel.
 — Sto pięćdziesiąt tysięcy rubli dałem starszemu gminy na jeńców. Jest ich stu trzydziestu sześciu a cierpią głód.
 Iwan Iwanowicz podsunął mu portfel.
 — Możesz sobie to zostawić.
 Ale Wei-hsin Yang cofnął się.
 — Nie trzeba.
 — Dlaczego? — zdziwił się doktor.
 — Czwarty już raz nadarzała mi się sposobność powrotu do ojczyzny, a przecie — jestem znów w Moskwie. Myślę, że już stąd nie wyjadę. Nie potrzeba mi pieniędzy.