Strona:Jerzy Bandrowski - Krwawa chmura.djvu/204

jego tarzała się wieśniaczka a wójt, bijąc ziemne pokłony, na Chrystusa błagał o litość dla dziecka.
 — Całą zimę chorowała — mówił, jąkając się, pobladłemi i drżącemi wargami. — Nie wytrzyma bicia, zemrze!
 — Nie dasz zboża — to niech zemrze!
 — Cóż dziecko winne?
 — A co winni cierpiący głód żołnierze, obrońcy swobody waszej, mierzawcy?
 — Da kakaja u nas, gałubczik, swaboda! Sam wot widiet’ izwolisz!
 — Będzie chleb czy nie?
 Chłop milczał.
 Komisarz rzucił okiem na leżące przed nim wątłe, żółte ciałko. Coś jakby mgiełka przysłoniła mu oczy, wydęte wargi poczerwieniały i rozchyliły się a mięsisty, różowy język zwilżył je szybko. Pochyliwszy się ku swej ofierze, komisarz rzekł spokojnym, prawie pieszczotliwym głosem:
 — Nu, gałubczik, gotuj się, zaczynam bić.
 Dziewczynka pisnęła żałośnie a komisarz podniósł swój harap w górę i z całej siły ciął nim dziewczynę przez plecy. Natychmiast trysnęła krew.
 Ale tu stała się rzecz niespodziewana.
 Nagle Wei-sin Yang znalazł się przed komisarzem zasłonił sobą dziewczynkę.
 Komisarz cofnął się o krok.