Strona:Jerzy Bandrowski - Krwawa chmura.djvu/205

 — Won paszoł, ty świnio chińska! Do mnie, żołnierze.
 I sięgnął po rewolwer.
 Lecz żołnierze nie ruszyli się, zaś zanim ręka komisarza mogła dotknąć rękojeści rewolweru, Chińczyk bagnet przystawił mu do szyji. Równocześnie współrodacy Wei-hsin Yanga hurmą wdarli się do środka.
 Komisarz zbladł.
 — Co to jest? Bunt?
 — Nie... nie bunt... a tylko... dzieci bić nie trzeba. Poco dzieci bić? One nie wiedzą — starzy wiedzieć, gdzie zboże, jego bić.
 Komisarz roześmiał się (trochę forsownie, ale przecie!)
 — Ach, ty, durak, jego bij choćby dyszlem — nie powie, a dzieci bić zaczniesz, wszystko wyśpiewa!
 Chińczyk pokiwał głową.
 — On powiedzieć!...
 — Nie wyśpiewa!
 — Śpiewać jak słowik. Ja pokazać.
 Kiwnął na swoich judzi. Wnet jeden skoczył ku pobliskiemu krzakowi i wyciął kilka patyków, które zaostrzył. Drugi wyjął z kieszeni cienki, mocny sznurek.
 Wei-hsin Yang zwrócił się ku staroście.
 — Powiedzieć, gdzie zboże.
 — Niema zboża.