Strona:Jerzy Bandrowski - Krwawa chmura.djvu/206

 — Płocho! Oczeń płocho! — kręcił Chińczyk głową. — Boleć będzie, bardzo boleć.
 Pogłaskał chłopa pieszczotliwie po twarzy.
 — Idiom, gałubczik.
 Kilku Chińczyków wprowadziło starostę do domu gminnego. Przez jakiś czas było cicho, potem dały się słyszeć stłumione jęki, coraz głośniejsze i głośniejsze, wreszcie rozległ się przeraźliwy ryk, zdyszany, łamiący się czasami w wysokie wycie.
 Chłopi stali w milczeniu a pot obfity spływał im z czół. Ktoś się roześmiał histerycznie, ktoś rzucił się na ziemię i załkał głośno, ktoś w tłumie krzyknął:
 — Foma Fomycz — powiedz!
 Zdawało się, że wycie to nie może już wzrosnąć, że doszło do ostatecznych granic, a tymczasem rosło wciąż i potężniało w nieskończoność, otchłanie cierpienia i bólu ukazując przerażonym oczom.
 — Uch, artyści! — jęknął któryś z żołnierzy.
 — Podgrzewają go! — szepnął drugi.
 — Swołocz kitajskaja, czorty żółtyje! — warknął inny.
 Naraz krzyk złamał się i zcichł.
 — Oho, wyciągnął kopyta.
 Drzwi domu gminnego otwarły się i otoczony przez Chińczyków stanął w nich starosta. Był blady śmiertelnie, włosy miał na głowie zlepione potem, usta mu się trzęsły, ale stał o własnych siłach a tylko ręce miał trochę pokrwawione.