Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/100

 — Idzie wiatr południowy... Nie słyszysz? Takie „duuuuuu“.
 Wytężyłem słuch i po chwili złapałem dolatujące od południa dalekie, głuche warczenie.
 — Słyszę. Więc co z tego?
 — Morze słucha wiatru. Już przed wiatrem idzie „zyda-sztrom“ — prąd południowy. Jak się spotka z północnym, morze zacznie się burzyć. Łódź będzie skakać.
 — Niech skacze! — odpowiedziałem — Ja nie wypadnę.
 Pochylili się obaj równocześnie i „pociągnęli” paczenami.
 Ptaszek ćwierkał i poleciał ku lądowi.
 — A jeśli bałwany będą wielkie, mogą bat przewrócić! — mówił dalej Józek.
 — Umiem pływać! — odpowiedziałem.
 — My nie! — rzekł Józk — Rybak ma tyle wody, że się nią nie interesuje, nie lubi jej i jeśli nie potrzebuje, to w nią nie włazi. Zresztą — popatrz, jak daleko do brzegu.
 Spojrzałem.
 Brzegu nie było widać, zwłaszcza, że go przesłaniała mgiełka.
 — I jakże byś płynął w skorzniach, w manczestrach! Zresztą — jak się łódź przewraca — można dostać byle czem po łbie tak, że człowiek traci przytomność... Wtedy tonie... Bo zresztą można się łodzi chwycić...
 — A kiedy może przyjść nowy prąd?
 — Za godzinę, za dwie, albo za pięć minut, Bóg to wie...
 — Więc wracajmy!
 — Mamy na morzu dwie linki manc... Kilkaset złotych... Może nam je zyda porwać a jesteśmy biednymi rybakami...
 — Więc?
 — Jedziemy po mance...
 — No, to jedziemy!
 — A jeśli zginiesz?
 Pomyślałem chwilę.
 — Jeżeli wy ryzykujecie, mogę i ja.
 Jechaliśmy w milczeniu.