Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/147

rym rybakiem, powiedziałem nieopatrznie, że morze jest dziś ładne, spojrzał na mnie zdziwiony i warknął jakby zgniewem:
 — Ładnie? Doch tu niema nic do widzenia!
 Ba! Żeby tak kilkanaście mew rzucało się na morzu, żeby tak zaczęły falować czarne grzbiety delfinów — to co innego, bo to znaczyłoby, że tam jest ławica śledzi lub bretlingów, ale „farwy“ i tęcze?
 — Nei! Tęczą jeszcze nikt nie był najadły!
 Że niby nikt się jeszcze tęczą nie najadł.
 Jeździli rybacy na Bałtyk i na Mulmjerz czyli na Małe Morze, stawiali na próbę mance. Obserwowano się wzajemnie szpiegowano — bo rybacy są nieufni, skryci, podejrzliwi i przesądni. Wywiadywano się, co która wioska robi. Dzień w dzień rozmawiano telefonicznie Gdańskiem, Gdynią i Helem, nieraz według umówionej szyfry.
 Czynnego udziału w tych poszukiwaniach brać nie mogiem. Zbyt mało jeszcze znałem teren i gwarę rybacką. We dnie pracowałem razem z Dawidem, a wieczorem siedziałem w swoim pokoju i czytałem.
 Pewnego wieczoru ktoś cicho zapukał i wszedł.
 Był to Józk Kąkol, mój przyjaciel, rozpromieniony i tajemniczy zarazem.
 — Nie powiesz nikomu? — szepnął, przywitawszy się ze mną.
 — A co się stało?
 — A nie powiesz?
 — Nie.
 — Jeden Helan miał dziś szproty w stelgornie!
 Stelgarn to rama sietna, powiedzmy, sznurowa listwa sieci.
 — Szproty w stelgornie? — spytałem. — No, więc cóż z tego.
 Józk spojrzał na mnie z pogardliwą wyższością, potrząsnął głową i rzekł:
 — Nie myślałem, Janku, że z ciebie jeszcze taki głupc!
 — Głupiec! Dlaczego?