Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/148

 — To ty nie rozumiesz, co znaczy bretling w stelgornie?
 — A skądże ja to mam wiedzieć?
 — Musisz wiedzieć, że Helanie od jesieni poławiają łososie na haczyki, do czego koniecznie potrzebują na przynętę śledzików i dlatego przez cały rok zastawiają mance śledziowe.
 — To wiem.
 — Szprot przez oczko mancy przelezie jak nic...
 — To wiem.
 — Ale u stelgornu, kol listwy mancy, oczka są o połowę mniejsze, tak, że szprot, choć mały, ulnąć (utkwić) w nich może!
 — Rozumie się. Inaczej by nie ulnął.
 — Teraz to ci już jest klur (klar — jasno)?
 — Klur. Od samego początku było „klur”.
 — Ty jeszcze wciąż nic nie rozumiesz!
 — A co tu jest do zrozumienia?
 — Że szproty są!
 — Jakby ich nie było, toby nie mogły ulnąć!
 — Ty nic nie wiesz, nic nie wiesz, nigdy rybakiem nie będziesz!
 Zaczął mi tłumaczyć:
 Zbite w pośrodku „karno” albo ławica śledzi lub szprotów ku bokom rozszerza się zwolna tak, że wreszcie flankują ją już tylko szproty idące luzem czyli „dzikie”. Te szproty, choć „dzikie”, idą jednak w dalszym ciągu w tym samym kierunku co ławica, której się do pewnego stopnia trzymają. Jeśli tedy jeden-drugi „dziki” szprot ulnie w listwie mancy śledziowej, to może znaczyć, iż ławica idzie.
 — Jo, idzie! — wykrzyknąłem. — Ale dokąd!
 — W tą stronę, w którą zwrócona jest głowa ulnionego szprota! — zawołał Józk — Przecież ogonem bretling w manc nie wejdzie! Rozumiesz teraz?
 Byłem zachwycony.
 — Chytrzy z was ludzie, niema co mówić! — rzekłem, zdumiony tą przebiegłością, darem obserwacyjnym i umiejętnością wysnuwania wniosków. Więc wiadomo,