Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/173

dziem, postawiła przede mną szklankę — gorącego grogu z gwoździkami.
 — To musisz mieć wypite, Janku! — niemal krzyczała na mnie — Jak się rozchorujesz, pani Zelińska będzie się na mnie gniewać, a co ja wtenczas zrobię...
 Na zakąskę dała mi solonego węgorza, prosto z beczki.
 Wypiłem parę łyków grogu, zakąsiłem węgorzem solonym, bardzo słonym — i jakże przeraźliwie zachciało mi się jeść. Jadłeś ty kiedy, mój czytelniku drogi, klopsy ze szprotów w sosie i z bulwą? To pańska potrawa, królewska, tylko że potrzeba do niej iście królewskiego apetytu. Tak.
 Najadłem się i — spać!
 — Jedziesz jutro na feszeraj, Janku? — zapytał mnie Dawid.
 — Muszę. Jest nas tylko trzech.
 — A zaziębły nie jesteś?
 — Nie, Tylko wszystkie kości mnie bolą.
 Wyszedłem.
 A już przez drzwi słyszałem, jak Dawidowa tłumaczyła mężowi:
 — On jest doch jeszcze za młody, za słaby. —
 I ten następny dzień wytrzymałem, ale już więcej — mówiłem sobie — więcej nie! Bo „marno zdżino!“, jak rybacy mówią. Żeby nie wiedzieć co było, to następnego dnia nie wyjadę.
 I nie wyjechałem, bo następnego dnia była — niedziela.
 A w poniedziałek — była burza.
 We wtorek wyjechaliśmy po mance, aleśmy ich nie postawili, bo pogoda była niepewna i pan Żebrowski przepowiadał burzę.
 We środę była silna, zimna „nordowa briza“ — to jest dość silny wiatr północny. Pamiętam ten dzień doskonale, bo pierwszy raz zobaczyłem powrót floty rybackiej z połowu.
 Przed południem leniuchowałem, czytałem trochę, odpoczywałem, a zaraz po „pólniu“ (po obiedzie) wyszedłem trochę na strąd przejść się. Wracałem przez