Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/99

 — A my rzekami. Dopiero za rzekami jest sztimrowy sztrych, którym jeżdżą statki.
 — Sztrych to rozumiem, ale dlaczego „sztimrowy“? Po angielsku „sztimer“ znaczy parowiec.
 — Ach „steamer“!
 — No, jo, „steamer”! My to wymawiamy „sztimer“. Teraz, jak będziesz z wału patrzył na morze i zobaczysz na niem pręgi, smugi i pasy różnej farwy (barwy), to będziesz wiedział, dlaczego morze tak się mieni.
 I dla wbicia mi lepiej w głowę nazw, znowu zaczął mi je powtarzać.
 Nagle urwał, przestał ciągnąć i przechyliwszy się w tył na siedzeniu, rzekł do brata jakby zaniepokojony.
 — Słyszysz?
 Anton przestał wiosłować. Plusk wioseł ustał. Słychać było szmer niewielkich fal.
 Rzuciłem okiem na morze i aż westchąłem z zachwytu. Co za rozkosz patrzeć w ten zielony, żywy, ruszający się rytmicznie przestwór — niebu równy! Co za cud znaleźć się na nim i móc słuchać jego ciszy i jego szmeru.
 Siedzieliśmy tak dłuższy czas, nasłuchując nie wiem czemu, bo było zupełnie cicho.
 W tem malutki jakiś szary ptaszek zaćwierkał nad nami, zatrzepotał skrzydełkami i krążąc coraz to niżej, i niżej, usiadł na końcu paczeny, którą Anton nieruchomo trzymał nad wodę. Młody rybak, ujrzawszy to, uśmiechnął się i rzekł:
 — Zmęczony!
 I trzymał wiosło nad falami tak, aby ptaszek mógł na niem siedzieć spokojnie.
 Ale Józk powtórzył spokojnym głosem:
 — Słyszysz?
 Anton odpowiedział:
 — Jo! Zyda idzie.
 — A do rana była norda i sztrom jest nordowy.
 — Może być źle.
 — Może być.
 Chwilę milczeli.
 — Dlaczego ma być źle? — spytałem.