Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/105

nie wiem! — A równocześnie trajkotały wściekle karabiny maszynowe, rozlegały się wystrzały pojedyńczych strzelców, z gromkim bukiem wybuchały granaty ręczne, ryczały pociski armatnie.
 Do Ryszana zbliżył się młody chorąży.
 — Zdar, Prochazko! — przywitał się z nim Ryszan. — Nie wiesz, jak most został wzięty?
 — Czołowem uderzeniem o kwadrans na drugą w nocy — odpowiedział zapytany, salutując. — Wzięła go pierwsza „rota“ pierwszego pułku. Dali naprzód salwę dwudziestu granatów karabinowych przez rzekę a potem skoczyli poprostu naprzód. Wzięli pozycję, wybili obrońców i utrzymali się do rana. Potem przyszły inne „czasti“. I czwarty pułk już jest.
 — A jak to idzie z miastem?
 — Bronią się. Miasto ogromne. Ludzi mamy za mało.
 Ryszan ruszył ku mostowi.
 — Bracie komisarzu — zatrzymał go chorąży, — Most pod obstrzałem karabinów maszynowych...
 — To nie wadzi! — rzekł Ryszan idąc z Niwińskim dalej.
 Zadudniły kroki na moście i natychmiast kule zaczęły dzwonić o żelazne belki, rykoszetując i świszcząc żałośnie w powietrzu. Ryszan pochylił się nad trupem żołnierza — biedak miał szrapnelem przetrącone nogi.
 — Nie znam go — rzekł, patrząc trupowi w twarz — Znasz go, Prochazko?
 — Nie z mojej „roty“.
 Ryszan zasłonił szynelem twarz zabitego i poszedł dalej.