Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/110

 — Wybornie! Wybornie! Jen do toho! — wołali żołnierze, ujrzawszy działo.
 Artylerzyści zatoczyli je zręcznie i lekko.
 — Granaty dawać, granaty!
 Jeden za drugim, szli żołnierze z granatami.
 I oto ujrzał Niwiński wysokiego chłopca, prostego jak trzcina, w hełmie, ubranym suto bzem i konwalją, z lśniącemi granatami za pasem. Żołnierz ten niósł w każdej ręce po jednym długim granacie, opartym o ramię. Zgrabny, w zielonej „rubaszce”, którą mięśnie jego zdawały się rozpierać, szedł, ważąc i kołysząc na dłoniach granaty, niby dwa olbrzymie złote owoce, a jego młoda, ciemna twarz z białemi zębami i oczami fioletowemi jak bez u jego hełmu, śmiała się wesoło, prawie szczęśliwie.
 Artylerzyści przypadli za tarczą, pomajstrowali przy armacie i gruchnęli. Dźwięcznie jęcząc posypało się szkło z okien starych domków rybackich, niby łzy ze starczych oczu.
 — Sławno! — pochwalił ktoś z tłumu. — Kakoj gołos!
 Żołnierze w skupieniu przyglądali się pracy artylerzystów.
 — Siadajmy na pancerkę, pojedziemy na dworzec! — zaproponował Ryszan Niwińskiemu.
 Skoczyli na platformę. Ledwo pociąg ruszył, zjawił się konny „rozwiedczyk“.
 — Przed wami samochód pancerny z karabinami maszynowemi! — krzyczał, szarpiąc uzdą wyrywającego się konia.
 — O, sakra! — zdziwił się Ryszan.