Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/111

 Pociąg był w ruchu. Znajdujący się na platformie trzej artylerzyści byli zupełnie zajęci sobą i — zdawało się — nie przywiązywali żadnego znaczenia do groźnej wieści.
 Platforma chroniona była przez grube oszalowanie ziemne, ujęte w belki. Za tem oszalowaniem usiadł przezornie Niwiński ze swym przyjacielem.
 — Dierżat’ orudje prjamo-pa-puti! — rozległa się śpiewna komenda oficera.
 — Nasi chłopcy świetnie strzelają! — zapewniał Ryszan Niwińskiego.
 — Przyznam ci się, że chętnie liczę na to! — odpowiedział Niwiński szczerze.
 Artylerzyści zaczęli się kręcić koło działa. Jeden z nich okazywał dziwne niezadowolenie.
 — Gzież ja to mam? — pytał zgryźliwie.
 — Rzuciłeś do tej skrzynki w kącie! — rzekł drugi.
 — Ale — „houby“, człowiecze! Miałem to w kieszeni!
 — Nie gadaj, sam przecie widziałem!
 — Gdzie ja to mam? — drapał się w głowę żołnierz, stojąc na środku platformy i rozglądając się dokoła.
 Wzruszył ramionami i schyliwszy się, odgiął cholewę ogromnego buta.
 — Może schowałem do buta? — przypominał sobie i, wsunąwszy rękę w cholewę, szukał jak we worku.
 — Co zgubiłeś, bracie? — spytał go Ryszan.
 — Klucz od działa gdzieś mi się zapodział! — burknął żołnierz niechętnie.