Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/14

 — Trudno powiedzieć, bo nie wiem, czy dojadę. Chcę jechać do Francji przez Syberję.
 — To jedźcie z naszemi eszelonami, panie Niwiński!
 Otóż — to było to! To było to!
 — A wezmą mnie? — spytał z uśmiechem Niwiński, wszelkiemi siłami starając się zapanować nad sobą.
 — Z pewnością. Was — napewno. Zresztą — mogę wam dać kartkę.
 Markowicz wyjął notesik, pióro amerykańskie, szybko napisał parę słów, wydarł kartkę i podał ją Niwińskiemu.
 — To wystarczy. Ale jeśli chcecie jechać, to się spieszcie. Widzicie...
 Podał mu dziennik, zakreślając palcem komunikat sowjecki.
 — W Czelabińsku już się nasi z bolszewikami pobili. Jakieś awantury... Kurjerzy nasi muszą już jeździć po cywilnemu... Mirbach robi, co może...
 — A dokąd jechać?
 — Pierwsza dywizja jest ponoś w Penzie... Do wczoraj jeszcze tam była... Czy jest dziś? Nie wiem. Nie można wiedzieć. Ale, choćby ruszyli naprzód, dowiedzieć się o nich będzie można... To najmniej dziesięć pociągów wojskowych — nie szpilka...
 — Zatem Penza?
 — Penza.
 — Jadę dziś. Dziękuję wam. A wy tu zostajecie?