Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/155

 — Takie, jak w armji czeskiej — odpowiedział Niwiński — Wyekwipowanie, wikt, tytoń i sześćdziesiąt rubli miesięcznie.
 — Za mało. To bolszewicy lepiej płacą.
 — Idźcie do bolszewików.
 Poszli i — nie wrócili.
 Było istotnie rzeczą wzruszającą, w jaki sposób te przybłędy żołnierskie dowiadywały się o istnieniu małego oddziałku polskiego i jak się do niego zewsząd zbiegali. Szedł sobie gościńcem taki jeniec austrjacki, „tatuś”, obrośnięty na gębie, brudny, bez koszuli, w łachmanach austrjackich. Szedł o głodzie i chłodzie, dążąc wciąż na zachód.
 Spotkał go przed miastem Czech.
 — Kto wy jesteście?
 — Polak.
 — Dokąd idziecie?
 — Do domu.
 — Chcecie znowu na wojnę iść?
 — Mówią, że już pokój.
 — Jaki pokój! Przecie bolszewicy jeńców do wojska pędzą i z nami się im bić każą.
 — A wy kto jesteście?
 — Czech — z armji czeskiej.
 — Jaka armja czeska? Nie słyszałem.
 Zaczęło się gadanie. Wynikło z tego to i owo, a że i polski oddział już jest.
 — Polski oddział? Gdzie?
 — Na stacji, w Samarze! Przy samym dworcu na lewo jest biuro werbunkowe.
 Poleciał chłop, aż się za nim zakurzyło, przybiegł zmordowany, cuchnący, zakurzony, ale szczęśliwy, jakby rodzinę spotkał. Ze wszystkimi się