Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/156

witał, jak ze starymi znajomymi, śmiał się, omal nie płakał. Kto z kim się bije, o co, poco, jemu wszystko jedno, on pójdzie ze swoimi, tylko — kokardkę polską mu dać. Na służbę choćby zaraz.
 — Czekajcie, stary, musicie się naprzód iść wykąpać, oczyścić! — mitygował go żołnierz — Wszy z was kapią. Chodźcie do rzeki, zaprowadzę was.
 Wzięli dla niego czystą bieliznę, mundur, zaprowadzili do Samarki.
 To znów, gdzieś koło południa, wszedł do „ciepłuszki” żołnierz — okrągła, młoda gęba roześmiana od ucha do ucha, zęby białe wyszczerzone, oczy ciemne błyszczące radością.
 — Tu się bierze do wojska polskiego?
 — Tu. Abo co? — zagadnął Niwiński, który odrazu poznał, że z tym ochotnikiem wysilać się nie potrzebuje.
 — Abo ja chcę do wojska polskiego.
 — A poco?
 — Jakto poco? — zdziwił się żołnierz — Przecie dziś takie czasy, że kużden musi iść się bić o swoje.
 — Skąd wy jesteście?
 — Z Poznańskiego.
 — Coście robili w ostatnich czasach?
 Było to pytanie niby chytre, mające zbadać stosunek żołnierza do bolszewików.
 — Leżałem w szpitalu.
 — Chory?
 — Nie, ranny byłem.
 — Gdzie?
 — W rękę.